de eerste week
Blijf op de hoogte en volg Caroline
20 Juli 2015 | Nederland, Nederland
Heeii allemaal daar ben ik dan vanuit het warme en mooie Muona. De reis was lang en gespannen maar ook mooi. Ik zal bij het begin beginnen.
Maandag 13: de laatste kleine dingen zijn gehaald. Nu nog 1x een lekker belegd broodje van bakker bart, want dat zal nog wel even duren nu. Nu wachten tot Niels en ik worden opgehaald door mijn ouders. Tussendoor heb ik nog even gebeld met mijn zus via Skype en toen om 14.00 kwamen mijn ouders en zijn we opweg gegaan naar Schiphol. Toen we daar kwamen werd ik opeens erg nerveus, want het ging nu echt gebeuren. Eenmaal binnen hebben we de koffers geseald en afgeleverd bij de check in. Mijn boardingcard had ik om 2 uur ’s nachts al bevestigd, want ik kon toch niet slapen. De rest van de reis konden we pas inchecken in Frankfurt. We hebben met beiden families nog wat gegeten en gedronken, maar we moesten uiteindelijk toch echt afscheid van elkaar nemen en door de douane gaan. Poeh, wat was dat zwaar zeg. Daar gaan we dan op weg naar Malawi. We gaan naar onze gate toe b35 wat helemaal aan het einde van Schiphol is. Een heel end lopen dus. We konden om half 7 eindelijk het vliegtuig in en ik werd alleen maar nerveuzer, want ik en vliegen hell no. Dat gaat dus niet samen, maarja ik moest iets overwinnen om naar Malawi te kunnen. We kwamen veilig aan in Frankfurt en moesten snel naar de volgende gate, want we hadden maar een uurtje de tijd om over te stappen. Het 2de vliegtuig was super groot en we zaten met 9 man langs elkaar. Elke stoel had ook een schermpje waar je film, muziek en kon kijken waar ergens je vloog en nog veel meer gegevens over het vliegtuig. Dat was erg leuk om te hebben en vooral tijd dodend, want de vlucht duurde 6 uur. Nou daar gaan we weer de lucht in. Ik gespannen natuurlijk, maar dat had ik overleeft. Bij elke turbulentie schrok ik en ging mijn hartslag omhoog. Ik heb ook de landing overleeft. We zijn in Addis Ababa. Een heel klein vliegveld waar we 3 uur moesten wachten op onze volgende vlucht. Ik vanaf maandag nog niet geslapen, dus ik was doodmoe. Ondanks dat heb ik een hele nacht overgeslagen en was ik al bijna 24 uur wakker. We moesten weer door de paspoort controle en bagage controle. We moesten zelfs onze schoenen uitdoen. Heel raar, maar oké dat doen we dan maar. Het wachten begint weer. Ik had uitzicht op een vliegtuig die ze weer aan het inladen waren. Echt leuk om te zien hoe dat allemaal gaat, want dat zie je normaal nooit.
Dinsdag 14 juli: ik ben nog steeds aan het kijken naar het inladen van het vliegtuig. Het is intussen 7 uur nu. En nee nog steeds geen slaap gehad. Om 9 uur konden we weer het vliegtuig in. Erg smal en krap, maar wel te doen. Ik dacht yes de laatste keer opstijgen en landen, maar nee dus. We hadden nog een tussenlanding in Lilongwe. Damn dat was niet leuk. Tijdens deze vlucht was er zoveel turbulentie dat ik nu echt bang werd. Mijn reis genoot die lag gewoon lekker te slapen, terwijl ik doodangsten had, maar gelukkig ging de turbulentie weg. Een hele opluchting. Uiteindelijk landen we in Blantyre Malawi. Yes, we zijn er bijna. De binnenkomst was heel eng. De mensen waren streng en we moesten vertellen wat we gingen doen hier en voor hoelang. We mochten door en moesten onze koffers openmaken. Nou oké, maar die man was streng en niet leuk. Ik werd er zenuwachtig van. Hij wilde weten wat het was en waarvoor ik alles ging gebruiken. Toen ik zei dat het spullen voor een ziekenhuis waren kon ik doorlopen. Eenmaal buiten kwamen er meteen veel mensen op ons af om een taxi te regelen, maar we hadden geen kwacha’s. we konden uiteindelijk met dollars betalen. Een geluk dat we die nog gepint hadden. Een man bracht ons naar de doogle lodge toe en vertelde tussendoor een paar dingen. Ook gaf hij ons zijn kaartje om hem vaker te bellen als we ergens heen moesten. De weg naar de lodge was geweldig. Ik zei bijna niets, omdat ik alleen maar om me heen zat te kijken. De doogle lodge is handig voor de doorreis en ook erg praktisch. We lagen met een Canadees meisje en een jongen uit Australië. Die hebben ons ook van alles verteld. Uiteindelijk hebben we met Nederlandse meisjes kwacha’s kunnen pinnen en wat te eten kunnen halen. Rond 7 uur waren we helemaal gesloopt en zijn we in de gezamenlijke woonkamer gaan zitten. Om 8 uur zijn we in bed gaan liggen en ik wou nog wat lezen, maar verder dan bladzijde 2 kwam ik niet en ben in slaap gevallen.
Woensdag 15 juli: om 6 uur was ik echt wakker. Tussendoor ben ik ook vaak wakker geweest, maar meteen weer in slaap gevallen. Om 7 uur zijn we echt opgestaan en hebben ons klaargemaakt voor vertrek. Om half 9 kwam Rafael en we werden hartelijk ontvangen. Hij wilde ons ook per se een knuffel geven. Echt een scha is het. Rafael is voor ons nu even papa Rafael. Hij doet van alles voor ons. We zijn naar de shoprite geweest en hebben boodschappen gedaan wat gegeten en veel geld gepint. En met veel bedoel ik veel monopolie geld. Heel raar, maar je voelt je rijk terwijl je niet veel in handen hebt als je het omtelt naar euro’s. de reis begint. Rafael was met de pick up gekomen, omdat het goedkoper was dan een bus. We zijn door Blantyre gereden en nog even een klein marktje bezocht. Naja hij ging snel aardappels halen en wij bleven bij de auto. Blantyre ziet eruit als een rijke stad en een mooie stad, naarmate we verder verwijderd waren kon je verschillen goed zien. Je zag het armer worden en de natuurlijk brak ertussen door. Wat een uitzichten allemaal. Ik wist niet waar ik moest gaan kijken. De reis werd hobbelig en dan bedoel ik echt hobbelig ( zandweg ). De reis duurde 4 uur en Rafael zei opeens welkom in muona. We waren er. Het dorp is erg groot en heel mooi. Het zijn gewoon stenen huizen met een goed dak van metalen platen. We zijn langs het ziekenhuis gereden om een snelle ontmoeting met William te hebben. Die ook gewoon een beetje Nederlands praat echt super vet. Hij kan het ook erg goed. Daarna hebben we snel Rafael zijn vrouw gezien en toen zijn we naar het huisje gegaan. We werden opgewacht door 2 mannen die ons hielpen met de bagage. Ze moesten wel lachen want het was best zwaar. Hèhè tja een vrouw heeft keuze en spullen nodig, maar de zware dingen zijn toch voor het ziekenhuis. Toen we alles uitgepakt hadden en even waren gedouched zijn we buiten gaan zitten. Het duurde 5 minuten en we waren omringt door kinderen. Ze wilde van alles weten en voelde aan onze haren en kleren. We hebben een tijdje gespeelt en gepraat. De meeste kunnen erg goed Engels. Omdat we waren uitgenodigd bij Rafael te dineren zijn we optijd die kant opgegaan. We kregen frietjes met boontjes in een tomaten saus en sojavlees. Als toetje kregen we papaja om de maag tot rust te brengen. Het was erg gezellig en om 9 uur lagen we weer in bed. We worden vroeg wakker en liggen er optijd weer in. Om 8 uur zijn we meestal helemaal uitgeput.
Donderdag 16 juli: hmm het bed ligt redelijk en ik kan er op slapen. Ik werd vandaag wakker met Afrikaanse muziek op de achtergrond. Echt heerlijk om zo wakker te worden. Nu weet ik zeker dat we er zijn en ik kan het nu ook echt geloven. Vandaag gaan we muona bekijken met Rafael. We zijn naar de markt geweest en hebben wat eten gehaald. Jaja, geen vlees voor mij de komende tijd, want dat durft ik niet. Dus genoeg groente en peulvruchten. Ook hebben ze lekkere bananen, mandarijnen en papaja. Mega lekker. Als we buiten zitten komen de kindjes weer om te spelen. Ze zijn druk en luidruchtig, maar als we afspraken met ze maken luisteren ze het meeste van de tijd wel. Soms zijn ze irritant, maar ook dat kunnen we beïnvloeden. We hebben ook de waterput gezien, zodat we weten waar we heen moesten als we water willen. Ik heb tot nu toe nog geen last van me buik gehad om het eten en het andere drinkwater, dus dat is een goed vooruitzicht. Hopelijk blijft dat zo. De weg naar de waterput is smal en bebost. Ik had Rafael gevraagd of er ook slangen voorkomen in dit gebied. En laat ik nu het pech hebben dat ik een mega fobie heb voor die beesten en ze hier ook nog eens rondkruipen. Bahbahbahbahbah…. Hoezo, ik kom niet meer buiten als het donker is, want dan komen ze tevoorschijn. Mij zie je niet meer buiten in het donker. Omdat Rafael had gezegd dat ze niet bij de huisjes kwamen ben ik in het donker toch even naar buiten gegaan om de sterrenhemel te zien en omg omg omg het is prachtig. Ik heb nog nooit zo’n mooie heldere hemel gezien. En ik vind het altijd interessant om erover te lezen, dus om het nu zo te zien is echt geweldig. Op zo’n momenten had ik graag dat Niels erbij kon zijn, maar helaas is dit avontuur niet met hem. Maar geeft niet hij heeft een how to survive without me boekje gekregen dus die vermaakt zich wel. Maar missen doe ik hem al. Ook ik overleef het want heb genoeg te zien hier. Ik heb vandaag het avondeten gemaakt en als je creatief nadenkt heb je nog een goede maaltijd ook nog.
Vrijdag 17 juli: vandaag zij we lekker thuisgebleven en hebben tussendoor water gehaald enja ik op mijn hoede natuurlijk. Met de kinderen hebben we het spelletje handjeklap en spijkerpoepen gedaan. Ze vonden het geweldig. We kregen daarna een briefje van een bewaker of we om 3 uur bij het ziekenhuis konden zijn. Dus daar gaan we naar het ziekenhuis. William verwelkomde ons daar en we gingen even mee naar zijn kantoor voor de financiën te regelen, daarna zijn we naar sheila gegaan. Het hoofd van alle zusters. Ze heeft ons vertelt over het ziekenhuis en over haar taak. Ook vertelde ze dat ze en prijs hebben gewonnen, omdat ze de beste infectie preventie hebben van het land. Hiervoor hebben ze 2 certificaten gekregen. Echt super goed. Ze heeft hierna ons het ziekenhuis laten zien en waar alles is en waarvoor het gebruikt wordt. Het is heel groot allemaal en we beginnen vanaf dinsdag op de children ward te werken. We beginnen niet op maandag, omdat er dan een feestdag is dus er zijn veel mensen vrij. In de avond hebben we weer met de kids gespeelt en daarna hebben we rustig in huis gelezen en daarna weer vroeg naar bed. We hebben ook een lekker biertje gedronken :)
Zaterdag 18 juli en zondag 19 juli: we hebben niet veel gedaan. Gewoon geslapen tot we wakker werden en wat gelezen het is heel fijn dat we het kleurboek voor volwassenen hebben meegenomen, want we zijn eg creatief bezig hiermee. Verder was het lekker rusten en even naar de markt om spullen te halen voor de volgende week voor te eten. We hebben de markt alleen overleeft en de mensen hier zijn heel vriendelijk. Ze zwaaien en vragen hoe het gaat en ik voel me erg welkom hier. Ik hou het hier wel een tijdje vol. Nou voor nu is het genoeg geweest en je hoort de volgende keer weer van me. Ik mis jullie allemaal en wilde dat jullie dit ook konden zien, maar ik heb al veel foto’s dus jullie zien genoeg als ik terug ben. Heel veel liefs uit het mooie Malawi.
Kusjes
Maandag 13: de laatste kleine dingen zijn gehaald. Nu nog 1x een lekker belegd broodje van bakker bart, want dat zal nog wel even duren nu. Nu wachten tot Niels en ik worden opgehaald door mijn ouders. Tussendoor heb ik nog even gebeld met mijn zus via Skype en toen om 14.00 kwamen mijn ouders en zijn we opweg gegaan naar Schiphol. Toen we daar kwamen werd ik opeens erg nerveus, want het ging nu echt gebeuren. Eenmaal binnen hebben we de koffers geseald en afgeleverd bij de check in. Mijn boardingcard had ik om 2 uur ’s nachts al bevestigd, want ik kon toch niet slapen. De rest van de reis konden we pas inchecken in Frankfurt. We hebben met beiden families nog wat gegeten en gedronken, maar we moesten uiteindelijk toch echt afscheid van elkaar nemen en door de douane gaan. Poeh, wat was dat zwaar zeg. Daar gaan we dan op weg naar Malawi. We gaan naar onze gate toe b35 wat helemaal aan het einde van Schiphol is. Een heel end lopen dus. We konden om half 7 eindelijk het vliegtuig in en ik werd alleen maar nerveuzer, want ik en vliegen hell no. Dat gaat dus niet samen, maarja ik moest iets overwinnen om naar Malawi te kunnen. We kwamen veilig aan in Frankfurt en moesten snel naar de volgende gate, want we hadden maar een uurtje de tijd om over te stappen. Het 2de vliegtuig was super groot en we zaten met 9 man langs elkaar. Elke stoel had ook een schermpje waar je film, muziek en kon kijken waar ergens je vloog en nog veel meer gegevens over het vliegtuig. Dat was erg leuk om te hebben en vooral tijd dodend, want de vlucht duurde 6 uur. Nou daar gaan we weer de lucht in. Ik gespannen natuurlijk, maar dat had ik overleeft. Bij elke turbulentie schrok ik en ging mijn hartslag omhoog. Ik heb ook de landing overleeft. We zijn in Addis Ababa. Een heel klein vliegveld waar we 3 uur moesten wachten op onze volgende vlucht. Ik vanaf maandag nog niet geslapen, dus ik was doodmoe. Ondanks dat heb ik een hele nacht overgeslagen en was ik al bijna 24 uur wakker. We moesten weer door de paspoort controle en bagage controle. We moesten zelfs onze schoenen uitdoen. Heel raar, maar oké dat doen we dan maar. Het wachten begint weer. Ik had uitzicht op een vliegtuig die ze weer aan het inladen waren. Echt leuk om te zien hoe dat allemaal gaat, want dat zie je normaal nooit.
Dinsdag 14 juli: ik ben nog steeds aan het kijken naar het inladen van het vliegtuig. Het is intussen 7 uur nu. En nee nog steeds geen slaap gehad. Om 9 uur konden we weer het vliegtuig in. Erg smal en krap, maar wel te doen. Ik dacht yes de laatste keer opstijgen en landen, maar nee dus. We hadden nog een tussenlanding in Lilongwe. Damn dat was niet leuk. Tijdens deze vlucht was er zoveel turbulentie dat ik nu echt bang werd. Mijn reis genoot die lag gewoon lekker te slapen, terwijl ik doodangsten had, maar gelukkig ging de turbulentie weg. Een hele opluchting. Uiteindelijk landen we in Blantyre Malawi. Yes, we zijn er bijna. De binnenkomst was heel eng. De mensen waren streng en we moesten vertellen wat we gingen doen hier en voor hoelang. We mochten door en moesten onze koffers openmaken. Nou oké, maar die man was streng en niet leuk. Ik werd er zenuwachtig van. Hij wilde weten wat het was en waarvoor ik alles ging gebruiken. Toen ik zei dat het spullen voor een ziekenhuis waren kon ik doorlopen. Eenmaal buiten kwamen er meteen veel mensen op ons af om een taxi te regelen, maar we hadden geen kwacha’s. we konden uiteindelijk met dollars betalen. Een geluk dat we die nog gepint hadden. Een man bracht ons naar de doogle lodge toe en vertelde tussendoor een paar dingen. Ook gaf hij ons zijn kaartje om hem vaker te bellen als we ergens heen moesten. De weg naar de lodge was geweldig. Ik zei bijna niets, omdat ik alleen maar om me heen zat te kijken. De doogle lodge is handig voor de doorreis en ook erg praktisch. We lagen met een Canadees meisje en een jongen uit Australië. Die hebben ons ook van alles verteld. Uiteindelijk hebben we met Nederlandse meisjes kwacha’s kunnen pinnen en wat te eten kunnen halen. Rond 7 uur waren we helemaal gesloopt en zijn we in de gezamenlijke woonkamer gaan zitten. Om 8 uur zijn we in bed gaan liggen en ik wou nog wat lezen, maar verder dan bladzijde 2 kwam ik niet en ben in slaap gevallen.
Woensdag 15 juli: om 6 uur was ik echt wakker. Tussendoor ben ik ook vaak wakker geweest, maar meteen weer in slaap gevallen. Om 7 uur zijn we echt opgestaan en hebben ons klaargemaakt voor vertrek. Om half 9 kwam Rafael en we werden hartelijk ontvangen. Hij wilde ons ook per se een knuffel geven. Echt een scha is het. Rafael is voor ons nu even papa Rafael. Hij doet van alles voor ons. We zijn naar de shoprite geweest en hebben boodschappen gedaan wat gegeten en veel geld gepint. En met veel bedoel ik veel monopolie geld. Heel raar, maar je voelt je rijk terwijl je niet veel in handen hebt als je het omtelt naar euro’s. de reis begint. Rafael was met de pick up gekomen, omdat het goedkoper was dan een bus. We zijn door Blantyre gereden en nog even een klein marktje bezocht. Naja hij ging snel aardappels halen en wij bleven bij de auto. Blantyre ziet eruit als een rijke stad en een mooie stad, naarmate we verder verwijderd waren kon je verschillen goed zien. Je zag het armer worden en de natuurlijk brak ertussen door. Wat een uitzichten allemaal. Ik wist niet waar ik moest gaan kijken. De reis werd hobbelig en dan bedoel ik echt hobbelig ( zandweg ). De reis duurde 4 uur en Rafael zei opeens welkom in muona. We waren er. Het dorp is erg groot en heel mooi. Het zijn gewoon stenen huizen met een goed dak van metalen platen. We zijn langs het ziekenhuis gereden om een snelle ontmoeting met William te hebben. Die ook gewoon een beetje Nederlands praat echt super vet. Hij kan het ook erg goed. Daarna hebben we snel Rafael zijn vrouw gezien en toen zijn we naar het huisje gegaan. We werden opgewacht door 2 mannen die ons hielpen met de bagage. Ze moesten wel lachen want het was best zwaar. Hèhè tja een vrouw heeft keuze en spullen nodig, maar de zware dingen zijn toch voor het ziekenhuis. Toen we alles uitgepakt hadden en even waren gedouched zijn we buiten gaan zitten. Het duurde 5 minuten en we waren omringt door kinderen. Ze wilde van alles weten en voelde aan onze haren en kleren. We hebben een tijdje gespeelt en gepraat. De meeste kunnen erg goed Engels. Omdat we waren uitgenodigd bij Rafael te dineren zijn we optijd die kant opgegaan. We kregen frietjes met boontjes in een tomaten saus en sojavlees. Als toetje kregen we papaja om de maag tot rust te brengen. Het was erg gezellig en om 9 uur lagen we weer in bed. We worden vroeg wakker en liggen er optijd weer in. Om 8 uur zijn we meestal helemaal uitgeput.
Donderdag 16 juli: hmm het bed ligt redelijk en ik kan er op slapen. Ik werd vandaag wakker met Afrikaanse muziek op de achtergrond. Echt heerlijk om zo wakker te worden. Nu weet ik zeker dat we er zijn en ik kan het nu ook echt geloven. Vandaag gaan we muona bekijken met Rafael. We zijn naar de markt geweest en hebben wat eten gehaald. Jaja, geen vlees voor mij de komende tijd, want dat durft ik niet. Dus genoeg groente en peulvruchten. Ook hebben ze lekkere bananen, mandarijnen en papaja. Mega lekker. Als we buiten zitten komen de kindjes weer om te spelen. Ze zijn druk en luidruchtig, maar als we afspraken met ze maken luisteren ze het meeste van de tijd wel. Soms zijn ze irritant, maar ook dat kunnen we beïnvloeden. We hebben ook de waterput gezien, zodat we weten waar we heen moesten als we water willen. Ik heb tot nu toe nog geen last van me buik gehad om het eten en het andere drinkwater, dus dat is een goed vooruitzicht. Hopelijk blijft dat zo. De weg naar de waterput is smal en bebost. Ik had Rafael gevraagd of er ook slangen voorkomen in dit gebied. En laat ik nu het pech hebben dat ik een mega fobie heb voor die beesten en ze hier ook nog eens rondkruipen. Bahbahbahbahbah…. Hoezo, ik kom niet meer buiten als het donker is, want dan komen ze tevoorschijn. Mij zie je niet meer buiten in het donker. Omdat Rafael had gezegd dat ze niet bij de huisjes kwamen ben ik in het donker toch even naar buiten gegaan om de sterrenhemel te zien en omg omg omg het is prachtig. Ik heb nog nooit zo’n mooie heldere hemel gezien. En ik vind het altijd interessant om erover te lezen, dus om het nu zo te zien is echt geweldig. Op zo’n momenten had ik graag dat Niels erbij kon zijn, maar helaas is dit avontuur niet met hem. Maar geeft niet hij heeft een how to survive without me boekje gekregen dus die vermaakt zich wel. Maar missen doe ik hem al. Ook ik overleef het want heb genoeg te zien hier. Ik heb vandaag het avondeten gemaakt en als je creatief nadenkt heb je nog een goede maaltijd ook nog.
Vrijdag 17 juli: vandaag zij we lekker thuisgebleven en hebben tussendoor water gehaald enja ik op mijn hoede natuurlijk. Met de kinderen hebben we het spelletje handjeklap en spijkerpoepen gedaan. Ze vonden het geweldig. We kregen daarna een briefje van een bewaker of we om 3 uur bij het ziekenhuis konden zijn. Dus daar gaan we naar het ziekenhuis. William verwelkomde ons daar en we gingen even mee naar zijn kantoor voor de financiën te regelen, daarna zijn we naar sheila gegaan. Het hoofd van alle zusters. Ze heeft ons vertelt over het ziekenhuis en over haar taak. Ook vertelde ze dat ze en prijs hebben gewonnen, omdat ze de beste infectie preventie hebben van het land. Hiervoor hebben ze 2 certificaten gekregen. Echt super goed. Ze heeft hierna ons het ziekenhuis laten zien en waar alles is en waarvoor het gebruikt wordt. Het is heel groot allemaal en we beginnen vanaf dinsdag op de children ward te werken. We beginnen niet op maandag, omdat er dan een feestdag is dus er zijn veel mensen vrij. In de avond hebben we weer met de kids gespeelt en daarna hebben we rustig in huis gelezen en daarna weer vroeg naar bed. We hebben ook een lekker biertje gedronken :)
Zaterdag 18 juli en zondag 19 juli: we hebben niet veel gedaan. Gewoon geslapen tot we wakker werden en wat gelezen het is heel fijn dat we het kleurboek voor volwassenen hebben meegenomen, want we zijn eg creatief bezig hiermee. Verder was het lekker rusten en even naar de markt om spullen te halen voor de volgende week voor te eten. We hebben de markt alleen overleeft en de mensen hier zijn heel vriendelijk. Ze zwaaien en vragen hoe het gaat en ik voel me erg welkom hier. Ik hou het hier wel een tijdje vol. Nou voor nu is het genoeg geweest en je hoort de volgende keer weer van me. Ik mis jullie allemaal en wilde dat jullie dit ook konden zien, maar ik heb al veel foto’s dus jullie zien genoeg als ik terug ben. Heel veel liefs uit het mooie Malawi.
Kusjes
-
20 Juli 2015 - 13:26
Vincent:
Ha, leuk om je uitgebreide verhaal te lezen. Nu is het toch net of we er een beetje bij zijn. Ik proef de papaya al -
20 Juli 2015 - 13:37
Ina:
Het Caroline, wat een mooi verhaal nu al. Wat heerlijk om te iendat je het naar je In hebt. Ik heb een gezonde jaloezie dat ik niet bij je kan zijn. Het lijkt me erg mooi daar om alles te zien. Maar geniet jij maar en beleef je avontuur. Leuk dat de kindertjes komenspelen terwijl jullie toch helemaal vreemd zijn. En dan nu je lAtste dag voor je werkelijke lui ht roept. En dat meteen op de kinderafdeling. Meteen wat je graag wilde. Super van de prijzen die ze gewonnen hebben. Dat zegt iets over het ziekenhuis en de medewerkers. Je mAkt er nu deel van uit wat je wel zult merken aan de bevolking. Tja, de reis was natuurlijk een hele overwinning. Je hebt het goed gedaan, bent veilig aangekomen, wat wil je nog meer. De uitzichten zullen wel prachtig geweest zijn als je de natuur van boven af kunt zien. Het zijn allemaal indrukken die je als herinnering mee terug neemt. En al zou je straks alle foto's om-en-om andere reden verliezen dan heb je in ieder geval de mooie herinneringen als foto's in je geheugen gegrift staan. Dat nemen e je in ieder geval niet af en neem je je verdere leven mee. Je zult er nog vaak aan terug denken vermoed ik. Nou, maak er een mooie week van op de kinderafdeling. Je zult van daaruit ook best wel wat vrienden maken. Koester die ook want die kun je niet meenemen naar Nederland maar wel als schrijfmaatjes behouden. We horen wel weer als je je volgende verslag schrijft. Dit is net zo fijn als bellen. Dat kost ook veel te veel. Zo horen we tochten hoe het gaat. Veelpleger meisje, doe Lisa de groetjes en vermaak jullie. Dikke kus en knuffel en tot horens!!! -
20 Juli 2015 - 13:48
Danielle:
Super leuk om te lezen Caroline!! Nu ben ik een beetje meer gerust gesteld :) hele dikke knuffel en kus en geniet met volle teugen!!! Xxxx -
20 Juli 2015 - 14:07
Michelle:
Hoi zussie
Ik heb met tranen je verhaal gelezen wow wat leuk om re horen dat het je daar bevalt.de reis zou zwaar zijn maar die turbulentie ba wou dat ik daar ook was aan je verhaal re lezen super mooi en die sterrenhemel heb ik op tv wel eens gezien ben jalours op je hoor!maar in de tussetijd is er al een week om heel veel plezier daar geniet!ben blij dat je nog niet ziek bent van het eten een hele dikke kus van ons love you sis -
20 Juli 2015 - 15:28
Yvette :
Wat mooi om de indrukken van de eerste week te Le
lezen :) En te lezen dat je er zo van geniet. Ben al benieuwd naar je volgend stuk -
20 Juli 2015 - 17:27
Will:
Heej Caroline,
Wat al een schat aan indrukken wat ik lees op jouw blog. Het lijkt me echt geweldig om dit mee te mogen maken en te ervaren. Ben reuze benieuwd naar de foto's !! Wat fijn zeg dat de mensen zo vriendelijk zijn zodat jij je al meteen 'thuis' voelt. En schitterend om te lezen dat de kinderen zo vrij zijn.
Ik kijk al weer uit naar je volgende verslag.
En wat Niels betreft dat je dit niet met hem kan delen, wie weet wel op een later tijdstip om samen nog een keer terug te gaan . . . .
Veel liefs van ons en een poot van Spike. -
20 Juli 2015 - 23:25
Vera:
Hee meis.
Echt leuk om te horen dat je daar zo geniet, en hoe je alles beleefd!
Ik ben benieuwd naar je volgende verhaal, ik lees het met plezier!
-
21 Juli 2015 - 13:20
Niels:
Heey schatje,
Wat fijn om nu na een week een gedetailleerd en aardig lang verhaal van je te lezen! We hebben de afgelopen week wel een aantal smsjes naar elkaar gestuurd en een keertje gebeld, maar ik merk na het lezen van dit bericht toch wel dat je nog een hoop meer hebt meegemaakt hehe :)
Laat staan als er straks over 5,5 week ook nog eens allemaal van die mooie foto's bij komen, ben echt benieuwd!^^
Hahaha, toen ik het eerste stukje van je reisverslag las over de heenvlucht van Adis Abeba naar Blantyre met die turbulentie, wat zei ik je??:P Vind het wel super knap van je dat je deze angst overwonnen hebt speciaal om dit mooie avontuur mee te kunnen maken :)
Maar wat raar dat het personeel op het vliegveld in Blantyre zo streng en achterdochtig was!:O Had ik totaal niet verwacht eigenlijk, kan goed voorstellen dat je mega zenuwachtig was! Vooral als je ook nog eens geen oog dicht hebt gedaan tijdens de lange vlucht van, wat was het nu achteraf in totaal, meer dan 20 uur????:O
Wel heeel erg fijn om te lezen dat de reis verder veilig, comfortabel en fijn verlopen is, want daar zat ik toch wel een beetje mee in mn maag als ik eerlijk moet zijn. Hield ook steeds via die app op mn telefoon in de gaten waar je precies ergens zat met het vliegtuig:P
En een warm onthaal gehad van William en Raphael, super!! Zo te lezen zijn het ook echt schatten van mannen waar je altijd bij terecht kunt met welke vraag of probleem dan ook, ook heel erg fijn!
Gelukkig kun je ook nog gevarieerd en gezond eten daar, naast het feit dat je geen vlees eet daar wat ik waarschijnlijk ook niet had gedaan haha! Jij kunt heel goed koken schatje, dus dat komt ook daar vast en zeker helemaal goed en weet zeker dat je daar een keer een heel leger gerecht gaat koken voor het hele dorp daar hahaha!:P En ze hebben er zelfs bier en friet! En sommige kunnen goed NL praten, ideaal!:D
Het was te verwachten dat jouw lievelingsdiertjes zich hier huisvesten hehe.. Nog een angst om te overwinnen of misschien liever omzeilen:P Maar ik had al vernomen dat je goede tips en tricks had gekregen om die beesten weg te jagen, het is en blijft Afrika he?
Heb je eigenlijk al wat speelgoed aan de kinderen daar gegeven? Of heb je zoiets van: dat komt wel, want die kinderen zijn hartstikke uitputtend en blij met alleen al de komst van ons?:)
Inderdaad jammer dat ik niet bij je ben om dit avontuur samen met jou mee te mogen maken.. Had graag samen met jou onder die prachtige sterrenhemel gelegen en over dat gezellige marktje gelopen, maar dit is jouw reis waar jij zo lang naar uitgekeken hebt en waar je je zo lang en zo hard naar toe hebt gewerkt! Zoals mams inderdaad al zegt, in de toekomst kunnen we nog heel erg veel samen reizen!;)
Ik hou je 'How to survive without me' dagboekje ook bij, dat is goede en leuke afleiding:)
Ik ben heel erg benieuwd naar je volgende reisverslag vol met ervaringen, activiteiten en bezienswaardigheden schatje, but for now, have fun, enjoy and be safe!
Love you <3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
